اسلام

ثواب صد هزار حسنه با نوشیدن آب
به سند متصل از ابن قولویه به اسنادش از داود رقی که گفت: نزد ابی عبدالله بودم آب خواست چون بنوشید دیدم گریه او را گرفت و چشمانش از اشک پر شد آنگاه فرمود:ای داود خدای لعنت کند قاتل حسین علیه السلام را هیچ بنده ای آب ننوشد که یاد حسین علیه السلام کند و لعن بر قاتل او فرستاد مگر آنکه خدای تعالی برای او صد هزار حسنه نویسد و صد هزار گناه او را محو کند و صد هزار درجه مقام او را بالا برد و چنان باشد که صد هزار بنده آزاد کرده است و خداوند او را خرم و خوشدل محشور گرداند.»

منبع: ترجمه نفس المهموم، ترجمه: میرزا ابوالحسن شعرانی ، انتشارات هجرت، ص۳۹

ماجرای مسلمان شدن رأس الجالوت یهودی و جاثلیق نصاری

 بنا به روایات رسیده، پس از ورود اسیران کربلا به قصر یزید و پس از آن آگاهی فرق گوناگون از این جنایات، هر یک کلامی شماتت آمیز در حق یزید بیان داشتند، چنانچه در این باره آمده است:

در مجلس یزید یکی از علمای یهود حاضر بود از یزید پرسید: این جوان کیست؟ گفت: علی بن الحسین، سؤال کرد، حسین پسر کیست؟ یزید گفت: پسر علی بن ابیطالب، گفت مادرش کیست؟ یزید گفت: دختر محمد، یهودی گفت: سبحان الله، حسین فرزند پیغمبر شماست که به این زودی او را کشتید؟!

بد رعایت کردید حرمت پیغمبر خود را در ذریه ی او، به خدا سوگند اگر فرزندزاده ی موسی در میان ما می بود گمان می کنم او را می پرستیدیم! پیغمبر شما دیروز از دنیا رفته و شما امروز فرزند او را کشته اید! بد امتی بوده اید شما! یزید دستور داد او را زدند. پس یهودی برخاست و گفت: می خواهید مرا بزنید و می خواهید مرا بکشید من در تورات خوانده ام که هر کس ذریّه پیغمبری را بکشد تا زنده است پیوسته از رحمت خدا دور است و هنگامی که بمیرد خدا او را به جهنم خواهد برد.

مسلمان شدن رأس الجالوت در مجلس یزید!

در روایتی دیگر آمده است: رأس الجالوت (بزرگترین علمای یهود) در مجلس یزید گفت: بخدا قسم میان من و داوود هفتاد پدر فاصله است، اما در عین حال هر وقت یهودی ها مرا می بینند، بسیار تعظیم می کنند و شما مردی را که یک پشت به پیغمبر شما می رسد به قتل رساندید! پس نابودی و هلاکت بر شما باد.

یزید برآشفت و گفت: اگر نه این بود که از رسول خدا به من رسیده: هر کس اهل ذمه را بکشد فردای قیامت با او مخاصمه خواهم کرد، تو را سلامت نمی گذاشتم؟! رأس الجالوت گفت: رسول خدا با قاتل ذمّی مخاصمه خواهد کرد، آیا با قاتل فرزندش مخاصمه نمی کند؟!

این سخن را گفت و بانگ برآورد که یا اباعبدالله! در حضور جدّت گواه باش که من مسلمان شدم و شهادتین را بر زبان جاری نمود، یزید گفت: اکنون که از شرط ذمیّی بودن خارج شدی قتل تو واجب شد! و دستور داد گردن او را زدند!

جاثلیق نصاری و رسوا نمودن یزید

جاثلیق نصاری در مجلس یزید وارد شد، از یزید سؤال کرد: این سری را که در طشت طلا جای داده اند از کیست؟ یزید گفت: سر حسین بن علی است و مادرش فاطمه دختر رسول خداست! گفت: چرا قتل او واجب شده است؟ یزید گفت: مردم عراق او را دعوت کردند تا به مسند خلافتش بنشانند، عامل من عبیدالله بن زیاد او را کشته و سرش را برای من فرستاده! جاثلیق گفت: وای بر تو ای یزید! من اکنون در معبد نصاری بودم لحظاتی خوابیدم ناگاه فریادی به گوشم رسید، جوانی مثل آفتاب با جمعی از فرشتگان فرود آمدند.

 گفتم: چه خبر است؟ گفتند: رسول خدا با فرشتگان در سوگ فرزندش حسین عزاداری می کنند و می نالند. وای بر تو ای یزید! خداوند تو را هلاک کند! یزید خشمگین شد و گفت: به دروغ خوابی نقل می کنی و علیه من حجت می آوری؟!

این را گفت و دستور داد خادمان او را بیرون برده و سرش را از بدن جدا کنند! جاثلیق! فریاد برداشت: یا اباعبدالله نزد جدت گواهی ده که من مسلمان شدم؛ «اشهد ان لا اله الا الله و اشهد ان محمداً رسول الله» یزید بیشتر خشمگین شد و گفت: او را به دار بزنید!

جاثلیق گفت: آنچه می خواهی بکن، اینک رسول خدا در برابر من در یک دست پیراهنی از نور و در دست دیگر تاجی از نور دارد و می فرماید: این تاج را نمی توانی بر سر بگذاری مگر آنکه از دنیا بیرون شوی و در بهشت رفیق من باشی، جاثلیق این را گفت و از دنیا رفت.

منابع:

1-جلاءالعیون: 404.

2-ناسخ التواریخ، ج3: 151-152

* 72 داستان از شفاعت امام حسین (ع): 128_129.

*شیر تعزیه واقعیت دارد ؟*

روایت داستان شیر در کربلا در کتاب کافی اثر شیعه شناس معروف ثقه الاسلام کلینی به زبان عربی نقل شده است اما در ترجمه فارسی مترجم سید جواد مصطفوی از ترجمه آن خودداری کرده است
 
در کتاب معجم رجال حضرت آيت الله خویی نیز این حدیث بررسی شده و آخرین راوی آن ادريس ابن عبدالله الاودی الكوفی اسلام شناس سنی مذهب و از یاران امام صادق (ع) معرفی شده است
 

*شهید مطهری تکذیب می کند*
 
در کتب های مشهوری چون منتهی الآمال و ارشاد شيخ مفيد چنین مطلبی درج و یا رد نشده است، اما مرحوم شهید مطهری این مطلب را به استناد اسناد تاریخی مردود دانسته است
 

*دلایل منطقی عدم حضور شیر در کربلا*

● اینکه با وجود سپاهی ده هزار نفری و ترس آنها از یک شیر غیر عقلانی به نظر می رسد
 
● عمر ابن سعد و سپاهش بعد از شهادت امام حسین (ع) طبق روایات بسیار دقیق بر جسد مبارک امام حسین اسب تازاندند بنابراین، مسئله شیر در کربلا با این شرحی که گفته شده مخالف روایات صحیح راندن اسب ها بر پیکر مطهر امام است .
 
● حالا که سپاهیان یزدید از شیر می ترسیدند چرا قبل از کشته شدن امام حسین، شیر وارد صحنه نشد تا دشمن به یاران امام حمله نکند ؟
 
● داستان سفینه غلام پیامبر نیز اگر واقعا اتفاق افتاده پیامبر به حضرت زینب نزدیک تر است و چطور حضرت زینب باید این داستان را از زبان فضه خدمتکار بشنود ؟
 
● ادريس ابن عبدالله روای این داستان در زمان امام صادق (ع) در قرن دوم هجری زندگی می کرده پس نمی تواند در سال 61 هجری در کربلا حاضر باشد
 

*ورود به تعذیه خوانی ایرانی ها*

 
متأسفانه این داستان نامعتبر و غیر مستند حالا وارد تعذیه خوانی و شبیه خوانی شده در صورتی که بررسی این داستان غیر واقعیی و غیر مستند می باشد.

منبع: موسسه غدیر شناسی

?
☘️??☘️

? معنای دقیق کلمات عاشورا و تاسوعا چیست ؟

.
اکثر قریب به اتفاق اهل لغت این تصور را داشته‌اند که چون عشر و عاشر از یک ریشه‌اند و واقعه کربلا هم در دهم ماه محرم اتفاق افتاده است پس عاشورا یعنی دهم محرم؛ و بر همین قیاس تاسوعا را نیز که با تسع و تاسع شباهت ظاهری دارند روز نهم ماه محرم گفته‌اند. اما این معنا به دلایل زیر اشتباه است:

آیا واژه عاشورا برای دهم ماه‌ها دیگر نیز به کار می‌رود؟ مثلاً آیا شنیده شده است که کسی به دهم ماه رجب هم عاشورا گفته باشد؟ یا این مفهوم مختص دهم ماه محرم است؟

آیا اگر امام حسین(ع) مثلاً در یازدهم محرم شهید می‌شد، آنگاه تاسوعا با عاشورا عوض می‌شد و عاشورا واژه دیگری داشت؟

در ریاضی اعداد قاعده خود را دارند و هر قاعده‌ای که بر شمارش اعداد حکم کند بر سلسله اعداد هم حاکم خواهد بود. اعداد بر خلاف کلمات استثناپذیر نیستند؛ به طور مثال در کلام عرب اعداد این گونه شمارش می‌شوند: اول – ثانی - ثالث - رابع … و یا اولاً – ثانیاً - ثالثاً - رابعاً و… چنان چه تاسوعا و عاشورا در زمره اعداد باشند باید قاعده‌پذیر باشند؛ یعنی باید بتوان بقیه اعداد را هم به همان سیاق تلفظ کرد؛ مثل تاسوعا – عاشورا – ثامونا – سابوعا-..، اما می‌بینیم که بقیه اعداد از این قاعده پیروی نمی‌کنند؛ لذا نمی‌توانیم دلیلی داشته باشیم که تاسوعا و عاشورا عدد هستند تا از قاعده شمارش پیروی کنند و این دو روز هیچ ربطی به اعداد ندارد بلکه معنای دیگری دارند.

عاشورا؛ روز معاشرت با امام(ع)

عشر به کسر عین و عشرت، به معنای معاشرت و مصاحبت است. معاشر به ضم میم یعنی مصاحب و عاشر اسم فاعل عشر است که خودش ثلاثی مجرد اسم مصدر عشرت است. خداوند می‌فرماید: «وَ عاشِرُوهُنَّ بِالْمَعْرُوفِ» (نساء/۱۹) با زنان آن گونه که شایسته آنان است معاشرت کنید. عشیر یعنی همدم و رفیق؛ «وَ لَبِئْسَ الْعَشِیر ُ» (حج/۱۳) چه بد دوستی انتخاب کرده‌اند و چه بد معاشر و رفیقی است.

العاشور از ریشه عشر به کسی گفته می‌شود که معاشرت خصلت او باشد. العاشوراء جایی که میل به معاشرت و رفاقت و مصاحبت نمایان می‌شود و افراد میل معاشرت خود را با کسی که مورد نظر است عرضه می‌کنند؛ و عاشورا مبالغه است از میل به معاشرت؛ یعنی روزی که میل معاشرت و رفاقت با امام(علیه السلام) به شدت بالا می‌رود.

تاسوعا؛ روزی برای وسعت ظرفیت

با خارج شدن عاشورا از سلسله اعداد، عدد بودن تاسوعا نیز مورد تردید قرار می‌گیرد و معنی نهم را از دست می‌دهد. اتسع به فتح الف یعنی گروه‌های ۹ نفره شدند. اما اتسع به کسر الف یعنی وسعت پیدا کرد - گشاد شد - فراخ گردید. اتساع یعنی گسترده شدن و گشاد شدن. بالا رفتن ظرفیت. اتساع شرائین؛ یعنی رگ‌ها گشاد شدند و ظرفیت شان برای عبور خون زیاد باشد. التاسوع چیزی که فراخی و گستردگی و ظرفیت اش زیاد باشد؛ و بالاخره التاسوعا یعنی جایی که بتوان ظرفیت را بالا برد و فراخی ایجاد کرد؛ و تاسوعا این معنی را پیدا می‌کند: روزی که ظرفیت بالا می‌رود و در سینه‌ها فراخی ایجاد می‌شود و به جای تنگی، وسعت می‌یابد.

این دو نام از ابداعات امام سجاد (علیه‌السلام) است و اگر در بعضی از روایات از پیامبر اکرم (صلوات الله علیه و آله) از عاشورا گفته شده است، اکثرا جعلیات بنی‌امیه برای کم کردن اثرات عاشورای امام حسین (علیه السلام) است، اما در مورد تاسوعا تقریباً نداریم که قبلاً از امام سجاد (علیه السلام) لغت تاسوعا به کار برده شده باشد و این معنا از عاشورا و تاسوعا خیلی عاشقانه است…

برگرفته از کتاب «سفری از عاشورا تا اربعین» تألیف عبدالله مستحسن

✳️ علامه امینی و بررسی صدوری حدیث غدیر 

علامه امینی برای اثبات صدور حدیث غدیر از چهار روش بهره جسته است که عبارتند از: 1. اثبات وجود تواتر در نقل حدیث غدیر؛ 2. احتجاج به حدیث غدیر از سوی اهل بیت و شماری از افراد در تاریخ؛ 3. نزول شماری از آیات شاهدی بر صحت صدور حدیث غدیر؛ 4. معرفی روز غدیر به عنوان روز عید مسلمانان. 

1. اثبات وجود تواتر در نقل حدیث غدیر 

علامه امینی برای اثبات وجود تواتر در نقل حدیث غدیر از دو روش بهره جسته است که عبارتند از: 1. بررسی ناقلان حدیث غدیر در سده های مختلف؛ 2. معرفی پدید آورندگان آثار علمی در زمینه حدیث غدیر خم. 

1-1. بررسی ناقلان حدیث غدیر در سده های مختلف 

علامه امینی حدیث غدیر را از سه دسته نقل کرده است که عبارتند از: 1. صحابه؛ 2. تابعان؛ 3. علماء. ایشان اسامی یکصد و ده تن از بزرگان صحابه را بر اساس حروف الفبا برمی شمرد که حدیث غدیر را نقل کرده اند که در میان آنان چهره هایی همچون ابیّ بن کعب، ابوذر غفاری، براء بن عازب، زبیر بن عوام، زید بن ارقم، خزیمة بن ثابت و قیس بن ثابت وجود دارد.  

2-1. معرفی پدید آورندگان آثار علمی در زمینه حدیث غدیر خم

علامه امینی در کنار برشمردن اسامی صحابه، تابعان و علمایی که حدیث غدیر را نقل کرده اند، نام بیست و شش تن از عالمان اهل سنت و شیعه که در باره این حدیث آثاری را فراهم آورده اند را برشمرده است که در میان آنان رجال نامی همچون محمد بن جریر طبری، ابن عقده، ابوغالب احمد بن محمد بن رازی، کراجکی، شمس الدین ذهبی، میر حامد حسین و شیخ عباس قمی قرار دارد.  

2. استدلال اهل بیت (ع) به ماجرای غدیر خم 

علامه امینی در دفاع از اعتبار حدیث غدیر بیست و دو مورد از مواردی که از سوی پیشوایان دینی، عالمان دینی و حتی رجال سیاسی همچون مامون عباسی، به این حدیث استشهاد شده را منعکس ساخته است. احتجاج به حدیث غدیر از سوی حضرت امیر (ع) که خود در شش مورد اتفاق افتاد، احتجاج صدیقه طاهره، احتجاج امام حسن و امام حسین (ع) از جمله این موارد است.  

3. نزول شماری از آیات شاهدی بر صحت صدور حدیث غدیر

سومین گامی که علامه امینی برای دفاع از اعتبار صدوری حدیث غدیر برداشته، انعکاس شماری از آیات قرآن است که به گونه ای ناظر به ماجرای غدیر خم است. ایشان برای اثبات مدعای خود از سه آیه بهره می گیرد که عبارتند از: 1. آیه تبلیغ؛ 2. آیه اکمال؛ 3. آیه عذاب واقع.

 علامه امینی معتقد است که آیه تبلیغ در روز هیجدهم ذوالحجه و در حجة الوداع هنگامی که رسول اکرم (ص) به منطقه غدیر خم رسید، نازل شد؛ به این معنا که با گذر پنج ساعت از روز، جبرئیل بر آن حضرت نازل شد و به ایشان اعلام کرد خداوند به شما سلام می رساند و از شما خواسته است که آن چه که در باره حضرت امیر (ع) نازل کرد را به مردم ابلاغ کن.  

پیامبر (ص) بر اساس دستور الهی مردم را در غدیر خم گرد آورد و پیام الهی را به آنان ابلاغ کرد. علامه امینی برای اثبات مدعای خود روایت و گفتار سی تن از محدثان و مفسران اهل سنت را مورد بررسی قرار داده است. ایشان هم چنین بر این نکته تاکید کرده که در همان روز هیجدهم ذی حجه پس از معرفی حضرت امیر (ع) به عنوان جانشین پیامبر (ص)، آیه اکمال دین نازل شد. از این جهت ایشان نزول این آیه در روز عرفه که در دو کتاب بخاری و مسلم آمده را نادرست اعلام کرده است. علامه امینی هم چنین نام سی تن از عالمان اهل سنت و دیدگاه آنان را برشمرده که اذعان کرده اند آیه «عذاب واقع» پس از ماجرای غدیر نازل شد.  

4. معرفی روز غدیر به عنوان روز عید مسلمانان

چهارمین روشی که علامه امینی برای دفاع از اصالت و اعتبار حدیث غدیر برگزید، معرفی روز غدیر به عنوان عید مسلمانان از آغاز تا کنون است. ایشان سیر تاریخی این امر را مورد بررسی قرار داده است. علامه امینی معتقد است گرامیداشت روز غدیر و پذیرش آن به عنوان روز عید از سوی مسلمانان در سده های متمادی، حکایتگر دو نکته اساسی است: 

1. این عید تنها به شیعه تعلق ندارد، بلکه تمام فرق اسلامی آن را گرامی می داشته اند. چنان که ابوریحان بیرونی از آن به عنوان عید همه مسلمانان یاد کرده است. 

2. گستردگی تاریخی برشمردن روز غدیر به عنوان عید مسلمانان، حکایت از آن دارد که چنین روزی از دوران رسالت و پس از اعلام حضرت امیر (ع) به عنوان خلیفه پیامبر، این چنین مورد اقبال قرار گرفته است.  

برگرفته شده از مقاله «روش شناسی علامه امینی در کتاب الغدیر»، اثر استاد علی نصیری