اسلام

? #خـنـده_فـرشتـه_ها ❗️⚠️❗️⚠️

?در روایت است وقتی تلقین به بعضی مردگان خوانده می شود و او را تکان می دهند و می گویند: “اِسمَع!اِفهَم!” ملایکه میخندند که این زنده بود نفهمید الان چگونه بفهمد؟!!!❗️ 
خدا کند ما از این دسته نباشیم که ملائکه به ما بخندند. إن شاءالله تا زنده هستیم، بشنویم و بفهمیم.

?یک جای دیگر که ملائکه می خندند، زن بی حجابی است که رویش را از نامحرم نمی گرفته و حالا مرده است. وقتی او را دفن می کنند، باید روی او ر ا باز کنند و عقب بزنند، قبر کن می گوید: “یک محرم بیاید"❗️
 
اینجاست که ملائکه می خندند و می گویند: “این وقتی زنده بود، همه سر و صورت او را می دیدند و محرم و نامحرم نداشت، حالا می گویید محرم بیاید، رویش را عقب بزند؟!

“از بیانات آیت الله مجتهدے تهرانے(ره)”

 راه‌های رقت قلب چیست؟

آیت الله جوادی آملی می گوید:

«رقت قلب داریم و ضعف قلب، ممکن است کسی بگوید من در مدت عمرم یک گوسفند را سر نبریده ام یا مرغی را ندیده‌ام که سر ببرن، این رقت قلب نیست بلکه ضعف نفس است. زیرا همین شخص که می گوید تحمل دیدن گوسفند ذبح شده را ندارم وقتی کباب گوسفند را می خورد و بوی کباب به مشام فقرا می رسد بی خیال است و قلبش تکان نمی‌خورد و به فکر آنها نیست.

رقت قلب و عاطفه از فضائل انسانی است در حالی که ضعف نفس فضیلت نیست.راهی که انسان با طی آن برابر دستورات الهی خدمتی به خلق خدا انجام می دهد رقت قلب است و آن راهی که با دستورات الهی برابر نیست ضعف نفس است.

رقیق القلب بودن این است که انسان وقتی فقیری را دید واقعا متأثر شود، از قیامت و دوزخ که گفته می‌شود.از نابسامانی وضع یک عده‌ای واقعاً متأثر شود، این را می‌گویند رقت قلب. راه رقت قلب هم گناه نکردن است. از حضرت علی (علیه السلام) روایت شده است: «مَا جَفَّتِ اَلدُّمُوعُ إِلاَّ لِقَسْوَةِ اَلْقُلُوبِ وَ مَا قَسَتِ اَلْقُلُوبُ إِلاَّ لِكَثْرَةِ اَلذُّنُوبِ» چشم ها گرفتار خشکی نمی‌شوند مگر در اثرقساوت قلب و قلب گرفتار قساوت نمی‌شود مگر در اثر گناه زیاد.

امیر مومنان علی (علیه السلام) توصیه می کنند که در تعامل ارتباط با دیگران، همواره بهترین تفسیر را از رفتار دیگران داشته باشیم.و در این باره می فرمایند:

«ضَعْ أَمْرَ أَخِيكَ عَلَى أَحْسَنِهِ حَتَّى يَأْتِيَكَ مَا يَغْلِبُكَ مِنْهُ وَ لاَ تَظُنَّنَّ بِكَلِمَةٍ خَرَجَتْ مِنْ أَخِيكَ سُوءاً وَ أَنْتَ تَجِدُ لَهَا فِي اَلْخَيْرِ مَحْمِلاً؛ اعمال برادرت را بر نیکوترین وجه ممکن حمل کن، تا دلیلی خلاف آن قائم شود و هرگز به سخنی که از برادر مسلمانت صادر شده است، گمان بد مبر،مادام که می توانی محمل نیکی برای آن بیابی»

منبع: بحارالانوار،ج۷۲،ص۱۹۶

شب قدر و برکات آن

رسول خدا صلی الله علیه و آله در ایامی که سه روز از ماه شعبان باقی مانده بود بلال گفت: مسلمانان را به مسجد بخوان و چون حاضر شدند،بر فراز منبر رفت و پس از حمد و ثنای الهی فرمود: «ای مردم! پروردگار،این ما را به شما اختصاص داده آن است آن سید ماه هاست و در آن، شبی است. آن، از هزار ماه نیکوتر است.»

منبع:(نورالثقلین،ج۵،ص۹۱۸)

حضرت در حدیثی دیگر درباره عظمت این شب می‌فرمایند:

«روزی حضرت موسی علیه السلام در حال مناجات با خداوند متعال،عرض کرد: خدایا من قرب تو را مسئلت دارم.

خطاب شد: قرب به من برای کسی است که شب قدر را بیدار می ماند.

عرض کرد: خدایا! رحمت تو را می خواهم.

خطاب شد: رحمت من برای کسی است که در شب قدر بر بینوایان ترحم کند.

موسی عرض کرد: خدایا! عبور از صراط را می خواهم.

خدا رسید: آن، برای کسی است که در شب قدر صدقه ای بدهد.

موسی عرض کرد: خدایا! درختان و میوه های بهشتی را می خواهم.

خطاب آمد: آن برای کسی است که در شب قدر، تسبیح گوید.

عرض کرد: خدایا! رهایی از آتش را می خواهم.

خدای عزوجل فرمود: آن برای کسی است که در شب قدر آموزش بخواهد و استغفار کند.

عرض کرد : خدایا! خرسندی و رضایت تو را می خواهم.

خداوند فرمود: خرسندی من برای کسی است که در شب قدر دو رکعت نماز بگزارد.

منبع:بحار الانوار،ج۹۸،ص۱۴۵

امام حسن مجتبی علیه السلام بنا بر مشهور،در نیمه ماه مبارک رمضان سال سوم هجری به دنیا آمد. آن حضرت،۷ سال از زندگانی اش را زیر نظر پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله گذراند. آنچه از تاریخ تاریخ نویسان در این مدت بر جا مانده است،همه از عشق شدید و علاقه عجیب و فراتر از محبت عادی پیامبر صلی الله علیه و آله به امام مجتبی علیه السلام حکایت دارد. حضرت، و تنها در شکل و اندام،شبیه ترین فرد به جد بزرگوارش بود،بلکه در خلق و خون نیز آیینه تمام نمای آن حضرت بود؛چندان که در حقش فرمود «تو در اندام و اخلاق شبیه من هستی»(سید محسن امین، اعیان الشیعه، ج۱، ص۵۶۳)

یکی از از وجوه شباهت امام حسن علیه السلام به جدش رسول خدا صلی الله علیه و آله،عبادت و راز و نیاز بی نظیر اون با معبود یکتا بود. امام صادق علیه السلام به نقل از پدرانش درباره سیره عبادی امام حسن علیه السلام می فرمایند: « حسن بن علی بن ابیطالب علیه السلام عابدترین،زاهد ترین و برترین مردم زمان خود بود. وی پیاده و چه بسا با پای برهنه (به زیارت خانه خدا میرفت) حج می گذارد و هرگاه مرگ و قبر و محشر و عبور از صراط را به یاد می آورد،می گریست و هرگاه به یاد ایستادن به پای حساب می افتاد، آنچنان شیون می کرد که بیهوش می شد و چون به نماز می ایستاد و خود را در پیشگاه پروردگارش می دید،اندام به لرزه می افتاد و چون بهشت و جهنم را یاد این کرد،همچون مجروح در حال احتضار،بر خود می پیچید از خداوند بهشت را میخواست و از جهنم به او پناه می برد… و در تمام حالات به یاد خدا بود.» (بحارالانوار ،ج۴۳، ص۳۳۱) وجه شباهت دیگر حضرت به رسول خدا صلی الله علیه و آله دستگیری و حمایت او از مستمندان و مستضعفان بود. حضرت در دوران حیات به مأمن و پناهگاه مستمندان تبدیل شده بود؛تا جایی که درباره حضرت نقل شده شده ایشان سه نوبت دارایی اش را در در راه خدا تقسیم کرد و در دو نوبت،از تمام مال خود بر راه خدا و در کمک به نیازمندان گذشت. (محمدرضا حکیمی،الحیات، ج۳، ص۲۹۹)