محبت به امام حسین(علیه السلام)
همين‌‌‌‌‌طور که فطرت بشر در مقابل يک زيبايي نظير زيبايي يوسف مجذوب مي‌‌‌‌‌شود- که قرآن مجيد داستان يوسف را در نهايت زيبايي و فصاحت و بلاغت بيان کرده که واقعاً حيرت‌‌‌‌‌آور است: فَلَمّا رَأَينَهُ اکبَرْنَهُ وَ قَطَّعْنَ ايدِيهُنَّ و قُلْنَ حاشَ لِلَّهِ ما هذا بَشَراً انْ هذا الّا مَلَک کريمٌ «1»- آري، همين‌‌‌‌‌طور که چهره يوسف فطرت بشر را مجذوب خود مي‌‌‌‌‌کند، چهره معنوي يک انسان کامل هم بشرها را از عمق فطرتشان مجذوب خويش مي‌‌‌‌‌نمايد.
يا حسين بن علي عليه السلام. پيغمبر فرمود: انَّ لِلْحُسَينِ مَحَبَّةً مَکنونَةً في قُلوبِ الْمُؤْمِنينَ «2»يک محبت پنهان و مخفي [نسبت به حسين عليه السلام در دل مؤمنين وجود دارد.] اين کلمه «مکنونه» خيلي معني دارد؛ يعني در دلهاي مؤمنين وجود دارد و احياناً خودشان توجه ندارند؛ ولو ناآگاهانه، محبت حسين در دل هر مؤمني وجود دارد. شايد بعضي خيال کنند که اين يعني خداوند يک محبتي را از بيرون به‌‌‌‌‌طور قسري و جبري آورده در دلهاي مؤمنين قرار داده است. نه، در عمق فطرت هر مؤمني تقديسِ مانند حسيني هست. اگر حسين عليه السلام هم نبود و حسين ديگري بجاي او مي‌‌‌‌‌بود همانند او که کار او را کرده بود، مگر دلهاي پاک مؤمنين مي‌‌‌‌‌توانستند ستايشگر او نباشند و او را دوست نداشته باشند؟! يک زن که فقط يک بچه دارد و آن يکدانه بچه‌‌‌‌‌اش مي‌‌‌‌‌ميرد، چگونه مي‌‌‌‌‌گريد؟ براي حسين اينچنين بايد گريست.
و لا حول و لا قوة الّا باللَّه العلي العظيم و صلّي اللَّه علي محمّد و آله الطاهرين.
بخشی از کتابشهید مطهری
