اسلام

امام حسن مجتبی علیه السلام بنا بر مشهور،در نیمه ماه مبارک رمضان سال سوم هجری به دنیا آمد. آن حضرت،۷ سال از زندگانی اش را زیر نظر پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله گذراند. آنچه از تاریخ تاریخ نویسان در این مدت بر جا مانده است،همه از عشق شدید و علاقه عجیب و فراتر از محبت عادی پیامبر صلی الله علیه و آله به امام مجتبی علیه السلام حکایت دارد. حضرت، و تنها در شکل و اندام،شبیه ترین فرد به جد بزرگوارش بود،بلکه در خلق و خون نیز آیینه تمام نمای آن حضرت بود؛چندان که در حقش فرمود «تو در اندام و اخلاق شبیه من هستی»(سید محسن امین، اعیان الشیعه، ج۱، ص۵۶۳)

یکی از از وجوه شباهت امام حسن علیه السلام به جدش رسول خدا صلی الله علیه و آله،عبادت و راز و نیاز بی نظیر اون با معبود یکتا بود. امام صادق علیه السلام به نقل از پدرانش درباره سیره عبادی امام حسن علیه السلام می فرمایند: « حسن بن علی بن ابیطالب علیه السلام عابدترین،زاهد ترین و برترین مردم زمان خود بود. وی پیاده و چه بسا با پای برهنه (به زیارت خانه خدا میرفت) حج می گذارد و هرگاه مرگ و قبر و محشر و عبور از صراط را به یاد می آورد،می گریست و هرگاه به یاد ایستادن به پای حساب می افتاد، آنچنان شیون می کرد که بیهوش می شد و چون به نماز می ایستاد و خود را در پیشگاه پروردگارش می دید،اندام به لرزه می افتاد و چون بهشت و جهنم را یاد این کرد،همچون مجروح در حال احتضار،بر خود می پیچید از خداوند بهشت را میخواست و از جهنم به او پناه می برد… و در تمام حالات به یاد خدا بود.» (بحارالانوار ،ج۴۳، ص۳۳۱) وجه شباهت دیگر حضرت به رسول خدا صلی الله علیه و آله دستگیری و حمایت او از مستمندان و مستضعفان بود. حضرت در دوران حیات به مأمن و پناهگاه مستمندان تبدیل شده بود؛تا جایی که درباره حضرت نقل شده شده ایشان سه نوبت دارایی اش را در در راه خدا تقسیم کرد و در دو نوبت،از تمام مال خود بر راه خدا و در کمک به نیازمندان گذشت. (محمدرضا حکیمی،الحیات، ج۳، ص۲۹۹)

اگر بر اثر خوف ضرر بر جنین داشته باشد و خوف وی هم دارای منشأ عقلایی باشد، افطار بر او واجب است و در غیر این صورت واجب است که روزه بگیرد.

منبع: اجوبه استفتائات، س۷۴۵

اگر به دلیل کم یا خشک شدن شیر بر اثر روه خوف ضرر و وجود داشته باشد زن شیرده روزه را افطار کند و برای هر روز باید یک مد طعام به فقیر بدهد د و قضای روزه را هم بعداً، به جا آورد و اگر قضای روزه را بدون عذر تا ماه رمضان بعد انجام ندهد، کفاره تاخیر (یک مد طعام برای هر روزه) واجب می شود.

منبع:استفتائات جدید، خرداد ۹۶

در صورتی که عذر زن شیرده افطار روزه، خوف ضرر و خودش بوده، حکم سایر موارد خوف ضرر را دارد و در صورت استمرار این خوف تا ماه رمضان سال بعد، غذا از این ساقط است و فقط هدیه یک مد طعام و واجب است.

(استفتائات جدید خرداد ۹۶)

صرف داشتن امتحان، مجوز ترک روزه نیست و در صورتی که روزه نگیرید، معصیت کرده و باید فضای روزه ها و همچنین کفاره آن را انجام دهد؛ البته می تواند بعد از اذان صبح تا قبل از اذان ظهر با رفتن به مسافت شرعی، روزه خود را در سفر افطار کند و بعداً فقط قضا نماید.

منبع: استفتائات جدید، خرداد ۹۶

رسول خدا(ص) می فرماید: «وقتی در شب معراج، جبرئیل مرا به سوی آسمان ها برد و سیر داد، هنگام مراجعت به جبرئیل گفتم:«آیا حاجتی داری؟ » جبرئیل گفت « حاجت من این است که سلام خدا و سلام مرا به خدیجه برسانی.» پیامبر (ص) وقتی به زمین رسید، سلام خدا و جبرئیل را به خدیجه ابلاغ کرد. خدیجه گفت «ان الله هو السلام ، وفیه السلام ، الیه السلام ، و های جبرئیل السلام ؛ همانا ذات پاک خدا سلام است، و از او است سلام، و سلام به سوی او باز گردد و بر جبرئیل سلام باد»

منبع: بخار الانوار، ج۱۶، ص۷.

  ┄┅═✧✨﷽✨✧═┅┄

?‌رمضان یکی از نشانه های رحمت الهی✨

? امیدداشتن به رحمت خداوندبسیارارزشمنداست تاجایی که ناامیدی از رحمت خداوند از بدترین گناهان به شمار می آید. از این رو خدواند متعال در آیات بسیاری در قرآن از رحمت خود و امید داشتن به او بارها و بارها سخن گفته است.بیمناکی افراطی از خداوند، ناامیدی از رحمت الهی است که آفت بزرگ خوف از خداوند است،قرآن کریم، ناامیدی از رحمت الهی را گمراهی می داند و نومیدی از رحمت خداوند را فقط شایسته کافران می داند و می فرماید:«همانا جز گروه کافران، کسی از رحمت خدا ناامید نمی شود».همچنین درجایی دیگری می فرماید:از رحمت خداوند مایوس نمیشوند، مگر گمراهان«وَمَنْ یقْنَطُ مِنْ رَحْمَةِ رَبِّهِ إِلَّا الضَّالُّونَ» 

❇️حقیقتاً هیچ کسی نمیتواند مانع نزول رحمت الهی بر انسان شود و اگر خداوند رحمتی را از شخصی دریغ دارد، هیچ کس نمیتواند آن رحمت را بر وی فرود آورد«مَایفْتَحِ اللَّهُ لِلنَّاسِ مِنْ رَحْمَةٍ فَلا مُمْسِکَ لَهَا وَمَایمْسِکْ فَلا مُرْسِلَ لَهُ مِنْ بَعْدِهِ» 

✳️ بااین نگاه؛مولاامیرالمومنین (علیه‌ الصلواه والسلام) دربیان امیدداشتن به رحمت خداونددرنهج البلاغه شریف می فرمایند:↪️ستايش خداوندی را سزاست که کسی از رحمت او مأيوس نگردد و از نعمت های فراوان او بيرون نتوان رفت؛ خداوندی که از آمرزش او هيچ گناهکاری نااميد نگردد و از پرستش او نبايد سرپيچی کرد. خدايی که رحمتش قطع نمی گردد و نعمت های او پايان نمی پذيرد.⛱

?قرآن کریم/سوره‌ یوسف/آیه۷۸ ،سوره حجر/آیه۵۶ ؛سوره فاطر/آیه۲/برگرفته از اسلام کوئست و حوزه-/ف
?نهج‌البلاغه/خطبه ۴۵

?@nahjolbalagheiha